1.

Мен Аллоҳ ҳукмига бўларман таслим,

Борар жойинг бўлсин жаннати наим.

Чарос, Чаросгинам, менинг Чаросим,

Танинг ерга, ўзинг осмонга тушдинг,

Ўн саккизда ҳукми Раҳмонга тушдинг.

 

Дунёча орзулар қолди бир дафтар,

Учдинг у дунёга – оппоқ кабутар.

Ёзиб битмоқчийдинг боқий бир хатлар -

Ўзинг бугун хатми Қуръонга тушдинг,

Бобонг, бувинг кетган маконга тушдинг.

 

Бу олам боғида гул эдинг анбар,

Энг зўр гулни узар боққа кирганлар –

Кўп эди ҳуснингга ошиқ бўлганлар -

На Шер, на Диёр, на Давронга тушдинг,

Ҳурдай тоза ҳолда кафанга тушдинг.

 

Дейдилар, бу дунё – ожиза дунё,

У дунё – абадий мўъжиза дунё,

Ғамдану ғийбатдан покиза дунё.

Аллоҳ севганини чорлар бир пасда,

Хорлик, зорлик тўла ерда қўймасдан.

 

Ҳали биз кимларга бўлармиз ошна,

Турмуш деб борармиз эгилган бошла,

Совуқда изиллаб, иссиқда – ташна,

Қизим, сен абадий ризвонга тушдинг –

Иссиқ-совуқ ўтмас маконга тушдинг.

 

Чаросим, авжида узилган ғунчам,

Қалбимда хотиранг мангу тугунча,

Видо, охиратда юз кўришгунча –

Онангни юпатдим шундай деб, қизим,

Юпана олмасман, нетай, мен ўзим.

 

Аллоҳ ҳузурига кетдинг олдиндан,

Биз ҳам боражакмиз бешак ортингдан.

Умидимиз бордир Раҳми одилдан –

Бандаман чорасиз, обу гил аслим,

Қодир тақдирига турибман таслим.

 

Роббимнинг ҳукмига бўларман таслим,

Борар жойинг бўлсин жаннати наим.

Чарос, Чаросгинам, менинг Чаросим,

Танинг ерга, ўзинг осмонга тушдинг,

Ўн саккизда ҳукми Раҳмонга тушдинг.

 

2.

Гоҳида қайғуга тушсам бехосдан,

Ё эркалик қилиб дердим: "Болам-а,

Отангни авайла, юрагим – хаста,

Эҳтиёт қил, бирдан ўлиб қоламан…”

 

Қизим, сен эркалик қилмадинг сира,

Ва ё узун-узоқ ётмадинг хаста.

Жимгина яшадинг ва жим, оҳиста

Кетдинг бу дунёни ташлаб бехосдан…

 

3.

Ой ер теграсида айланар титраб,

Қуёш атрофида айланади ер.

Жаҳон айланади коинот ичра,

Барини англолмай бош айланадир.

 

Замон айланади, ўтар кун-кеча,

Мана, аста-секин  тонг ҳам отибди.

Олам ёришди-ку, Чаросдай қизча

Қоронғуда,

ер тагида ётибди.

 

 

Ҳаёт ҳикмати шу – барглар ҳам хазон,

Хазонлар чирийдир – яна унадир.

Бинолар охири бир кун вайрондир,

Тупроғи ғишт бўлар, яна бинодир.

 

Секин-секин келар ана баҳор ҳам,

Кўкча қабристони гулга ботибди.

Ер юзин гул босди,

ернинг тагида  

Чарос деган қизча абад ётибди.  

 

Ҳамманинг манзили охири шу ер,

Ҳозирча ҳаётнинг оҳанги оқар.

 Жаҳон айвонида ҳаёт ҳокимдир,

Майсалар қабрга кўк сирға тақар.

 

Булбул сайрар тинмай гулнинг шохида,

Ишқнинг мажлисида шамол котибдир.

Ернинг усти – шовқин, 

пастда жимгина

Чарос деган қизча мангу ётибдир…

 

2010-2013